Veel is het niet, maar enige sporen heeft Afghanistan toch wel nagelaten in onze taal. In de eerste plaats is daar de Afghaanse windhond, kortweg afghaan genoemd. De geschiedenis van de afghaan komt overeen met de geschiedenis van zoveel Aziatische hondenrassen: de vroegste sporen gaan terug tot voor onze jaartelling, maar pas aan het eind van de 19de eeuw werden de eerste Afghaanse honden door Britse soldaten mee naar Engeland genomen. Daar werden ze gefokt en later uitgevoerd.
In Nederlandse naslagwerken kom je de hond pas omstreeks 1950 voor het eerst tegen. Kenners noemen de afghaan ook wel Kaboelhond, een woord dat de komende maanden wellicht een tweede leven zal beginnen als scheldwoord, bijvoorbeeld in de soldatentaal.
Erg Afghaans is ook afghalaine, een woord dat dateert uit de eerste helft van de 20ste eeuw. Het is gevormd van Afghaans plus het Franse laine ‘wol’; aanvankelijk werd er dan ook een wollen stof uit Afghanistan mee aangeduid. Inmiddels is het de naam van een kamgaren japonstof met een zacht, harig oppervlak.
