In een structuralistische benadering worden netwerken van relaties beklemtoond. Elk object en alles wat er gebeurt heeft een uit tekens bestaande structuur die de functie van dit object of gebeuren bepaalt.
Wanneer modellen van dergelijke netwerken worden gebruikt om het ontstaan en de betekenis van specifieke relaties te verklaren, spreken we van een structuralistische methode. De belangrijkste vertegenwoordigers van structuralistische benaderingen zijn: Fernand de Saussure en Julia Kristeva in de taalkunde, Claude Lévi-Strauss in de culturele antropologie, Jacques Lacan in de psychoanalyse, Jean Piaget in de ontwikkelingspsychologie, Roland Barthes in de literatuurwetenschap. Omstreden is het gebruik van de term structuralisme voor filosofen als Jacques Derrida, Gilles Deleuze en Michel Foucault.
Het merendeel van deze Franse structuralisten is geschoold in Husserls fenomenologie, maar slaat in de latere ontwikkeling een geheel eigen weg in.
E. Berns, S. ijsseling, P. Moyaert, Denken in Parijs, 1979.
R.C. Kwant, Structuralisten en structuralisme, 1978.
