Zoals een optimaliserende strategie de beste resultaten bereikt, of ernaar streeft, zo bereikt een satisficerende strategie resultaten, of streeft zij daarnaar, die voldoen maar niet noodzakelijk de best mogelijke zijn. Het begrip stamt van de econoom H.A. Simon (1916-).
M. Slote en P. Pettit, ‘Satisficing consequentialism’, Proceedings of the Aristotelian Society, supplementary vol., 1984. (Enkele filosofische implicaties.)
