Een taal waarin middelen om over talen te spreken ontbreken (d.w.z. waarin geen termen als ‘woord’, ‘waar’, ‘zegt’ of aanhalingstekens voorkomen) is een objecttaal. Een taal die rijk genoeg is om erin te spreken over een taal (die al of niet die taal zelf kan zijn, of deel van die taal, en die al of niet een objecttaal kan zijn) is een metataal voor de taal waarover gesproken kan worden.
‘Metataal’ is dus gewoonlijk een relatieve term, al wordt een taal die rijk genoeg is om over een metataal te spreken soms een ‘metametataal’ genoemd. Evenals ‘metataal’ wordt echter ook ‘objecttaal’ wel relatief gebruikt: een taal L2 is dan een metataal voor L, en tegelijk een objecttaal voor Ly In de eerstgenoemde, de absolute betekenis betekent ‘objecttaal’: ‘taal om over objecten te spreken’. In de als tweede genoemde, relatieve betekenis betekent het ‘taal die het object van onderzoek is’.
