Bij Aristoteles actualiteit als verschillend van potentialiteit. Hij definieert de ziel als de eerste entelechie van een organisch lichaam, waarmee hij ongeveer bedoelt al die dingen die een lichaam kan doen wanneer het actief is. De tweede entelechie is het werkelijk doen van deze dingen.
Het is onduidelijk in hoeverre entelechie algemeen dan wel bijzonder is, d.w.z. of ieder individueel dier enzovoort zijn eigen entelechie heeft of alleen die van zijn soort. Bij Leibniz betekent ‘entelechie’ soms monade en soms de dominante monade in een complex. Ook elders komt de term voor.
Aristoteles, De anima (Over de ziel), boek 2, hoofdstuk 1.
G.W. Leibniz, Monadologie, 1714, i.h.b. §§18-19,63,70.
