Vorm van logica waarin logische constanten (zie variabele) worden gedefiniëerd door middel van regels voor aanvallen op respectievelijk verdedigingen van uitspraken waarin die constanten voorkomen.
Een redenering bestaande uit premisse(n) P en conclusie C heet dia- looglogisch geldig wanneer de verdediger van Ceen winststrategie heeft, d.w.z. iedere discussie met iemand die C aanvalt en P toegeeft kan winnen. Dialooglogica staat tegenover twee andere vormen van logica: de deductie- theoretische (waarin logische constanten worden gedefinieerd door middel van afleidingsregels en/of axioma’s (zie axiom astelsel) en waarin een redenering geldig heet wanneer C afleidbaar is uit P) en de modeltheoretische (die logische constanten definiëert door middel van semantische regels (zie semiotiek) en een redenering geldig noemt wanneer het onmogelijk is dat P waar en tegelijk C onwaar is; zie model). Dialooglogica kan worden beschouwd als een logisch skelet voor een meeromvattende argumentatietheorie.
P. Lorenzen en K. Lorenz, Dialogische Logik, 1978. (Artikelen uit de jaren 1958-73 van de grondleggers van de dialooglogica.)
E. M. Barth en E.C.W. Krabbe, From Axiom to Dialogue: A Philosophical Study of Logies and Argumentation, 1982. (Uitgebreide studie waarin verschillende vormen van dialooglogica worden onderscheiden.)
G. Haas, Konstruktive Einführung in dieformale Logik, 1984. (Inleiding in de logica op dialooglogische grondslag.)
