Italiaans natuurkundige (Rome 29 Sept. 1901), studeerde te Pisa, Göttingen en Leiden, promoveerde in eerstgenoemde stad tot doctor in de physica (1922), was lector te Florence van 1924 tot 1926, professor in de theoretische physica te Rome van 1927 tot 1938, ontweek toen de fascistische druk en ging naar de V.S., waar hij in 1939 verbonden werd aan de Columbia Universiteit te New York, in 1945 aan de Universiteit te Chicago (sinds 1946 als professor in de physica).Hij zocht zijn arbeidsveld eerst op het gebied van de quantummechanica. De statistiek van de electronen heet naar hem fermistatistiek. In 1934 slaagde hij er in, nieuwe radio-actieve elementen te doen ontstaan door uranium te bombarderen met neutronen.
Hij classificeerde deze als „trans-uranen” met atoomnummers 93 en 94. De door hem geschapen elementen zijn later gecontroleerd door Otto Hahn, Lise Meitner en Strassman en zo is gaandeweg gebleken, dat wel transuranen ontstaan, maar dat deze zich splijten in lichtere atomen, waarvan de meeste waargenomen radioactiviteit afkomstig is (z kernphysica en radioactiviteit). In de V.S. werd hij één van de grondleggers voor de uitgebreide onderzoekingen over het militaire en nuttige gebruik van de atoomenergie. Hij is doctor h. c. van de Universiteit te Utrecht (22 Apr. 1936) en van die te Heidelberg (Juni 1936) en kreeg in 1938 de Nobelprijs voor natuurkunde.Bibl.: I raggi Roentgen (1922); Introduzione alla fisica atomica (Bologna 1928); Fisica (2 dln, Bologna 1929); La fisica raodema (Roma 1930); Molecole e cristalli (Bologna 1934, Duitse vert.: Moleküle u. Kristalle, Leipzig 1938); (met G. Amaldi) Alchimia del tempo nostro (Milano 1937); Thermodynamics (London 1937).
