aartsbisschop van Keulen en hertog van Lotharingen (925 - Reims 11 Oct. 965), was een jongere zoon van de Duitse koning Hendrik I en broeder van Otto I; hij genoot een verzorgde opvoeding eerst te Utrecht, later aan het hof van zijn broeder. In 936 werd hij door Otto I tot abt van Lorsch en Corvey aangesteld, in 940 — nauwelijks 15 jaar oud — tot kanselier van het rijk, om ten slotte in 953 tot aartsbisschop van Keulen te worden verkozen bij de dood van aartsbisschop Wicfried.
Op 25 Sept. 953 gewijd, kreeg hij bij dezelfde gelegenheid de hertogelijke waardigheid over Lotharingen. Zeer krachtdadig heeft Bruno een uiterst belangrijke rol gespeeld in het toenmalige politieke leven van Duitsland, Lotharingen en zelfs Frankrijk (waar hij herhaaldelijk tussenbeide kwam in de strijd tussen koning Lotharius en hertog Hugo). Bij een bezoek aan laatstgenoemd land te Reims overleden, werd zijn stoffelijk overschot naar Keulen overgebracht en in de door hem gestichte Sint-Pantaleonabdij bijgezet. Reeds kort na zijn dood als „gelukzalig” en „heilig” bestempeld, heeft Rome hem nochtans pas in 1870 officieel onder de heiligen opgenomen (feest 11 Oct.).Lit.: A. Schütte, Die deutschen Heiligen (Münster 1923); Pfeiffer, Hist.-Krit. Beiträge zur Geschichte Brunos I (Köln 1870); K. Martin, Beiträge zur Gesch.
Brunos I (Jena 1878).
