Vallende sterren zijn lichtpunten, die men aan den nachtelijken hemel opmerkt, terwijl zij gedurende weinige seconden een uitgestrekten weg afleggen. Reeds bij de schrijvers der vroegste Oudheid vindt men daarvan gewag gemaakt, doch eerst tegen het einde der voorgaande eeuw hebben Benzenberg en Barndes die verschijnselen met naauwkeurigheid waargenomen. Zij bevonden, dat de vallende sterren van ééne tot dertig geogr. mijl van ons verwijderd zijn en in den regel de Aarde niet bereiken. Volgens Arago bestaan zij uit kleine ligchamen, die in eene elliptische loopbaan zich om de Zon bewegen en ontbranden en zigtbaar worden, zoodra zij met den dampkring van onze Aarde in aanraking komen.
Die kleine ligchamen vormen een ring om de Zon, en wanneer onze Aarde van den 4den tot den 14den November dien ring doorsnijdt, vertoonen zich de vallende sterren in grooten getale. Schoon dit gevoelen algemeen werd toegejuicht, vond men later nog andere tijdperken, zooals 2 Januarij, 22 en 25 April, 17 Julij, 27 tot 29 November en 6 en 12 December, waarop vele vallende sterren waargenomen worden, zoodat één ring ter verklaring niet voldoende is. Ook andere belangrijke zwarigheden kan men opperen tegen het stelsel van Arago, zoodat wij met betrekking tot de vallende sterren nog steeds in onzekerheid verkeeren.
