Luckner (Nicolaus), maarschalk van Frankrijk en geboren in 1722 te Kampen in Beijeren, trad eerst in Hannoveraansche, daarna in Pruissische dienst en verwierf door zjjne dapperheid den rang van kolonel bij de hussaren. In den Zevenjarigen Oorlog was hjj bevelhebber van een korps partijgangers en bragt in 1757 in den slag bij Roszbach aan de Franschen een groot nadeel toe. Toen de Koning van Frankrijk hem vervolgens schitterende aanbiedingen deed, gaf hjj, uit verdriet over zijn ontslag, daaraan gehoor en werd in 1763 luitenant-generaal in Fransche dienst. Vruchteloos zag hjj gedurende 30 jaren uit naar eene gelegenheid om zich te onderscheiden.
Hoewel hij geene staatkundige overtuiging bezat, schaarde hij zich uit ontevredenheid in 1790 aan de zjjde der Revolutie, maar behield zjjne betrekking en werd zelfs in 1791 tot maarschalk benoemd. Nadat aan Oostenrijk de oorlog verklaard was, belastte men hem, op aanbeveling van den minister Harbonne, met het opperbevel over het noorderleger. In den beginne ondervond hij grooten voorspoed; hij veroverde Meenen en Kortrjjk, maar moest, nadat laatstgenoemde stad weder verloren was gegaan, gezamenlijk met Laf 'ayette zorgen voor de verdediging aan de Rjjn.
Laatstgenoemde betrok hem in zijne contrarevolutionaire plannen tot redding des Konings. De bejaarde en zwakke Luckner, die zich ligtelijk bloot gaf, wanneer hij van de eene partij tot de andere overging, werd in den aanvang van Augustus vóór de Nationale Vergadering geroepen en compromitteerde Lafayette op eene verregaande wijze. Nadat deze gevlugt was, moest hij het kommando over 20000 man, die zich bij Metz bevonden, aan Kellermann overdragen, doch verkreeg den titel van generalissimus en den last om bij Châlonssur-Mame een nieuw reserveleger te vormen. Intusschen werd hjj van alle kanten bedreigd en gehoond, zoodat hij tegen het laatst van September bet besluit nam, om ter zjjner verdediging naar Parijs te trekken. De Nationale Conventie bejegende hem met welwillendheid, doch hield hem tot nadere beslissing in arrest. Hij had voorzeker kalm den val van het Schrikbewind kunnen afwachten, maar hij lokte de aandacht door het opvragen van zjjne achterstallige jaarwedde. Nu nam men hem aanstonds in hechtenis, en op den 4den Januarij 1794 maakte de guillotine een einde aan zjjn leven.
