Kruse. Onder dezen naam vermelden wij:
Karsten Kruse, een verdienstelijk geschied- en letterkundige. Hij werd geboren te Hiddigwarden in Oldenburg den 9den Augustus 1753, studeerde te Halle, werd leeraar aan het gymnasium te Oldenburg, daarna gouverneur der Oldenburgsche prinsen August en George, en eindelijk hoogleeraar in de geschiedenis te Leipzig, alwaar hij den 4den Januarij 1827 overleed. Hij schreef: „Atlas und Tabellen zur Uebersicht der Geschichte aller europäischen Länder und Staaten (1804— 1812, 4 stukken, meermalen herdrukt)”, — „Zweck des Socrates und seiner Jünger (1785)”, — „Allgemeine Anweisung zur Orthographie (1787)”, — „Practische Anweisung zur deutschen Sprache (1807 en later)”, — en „De fide Livii recte aestimanda (1812)”.
Friedrich Karl Hermann Kruse, een Duitsch geschiedkundige en een zoon van den voorgaande. Hij werd geboren te Oldenburg den 21sten Juli 1790, studeerde te Leipzig en ging in 1816 als inspecteur der ridder-académie naar Liegnitz. Kort daarna zag hij zieh benoemd tot leeraar aan het Magdalena-gymnasium te Breslau, alwaar hij: „Budorgis, oder das alte Schlesien vor Einführung der christlichen Religion (1819)” in het licht gaf. Hierdoor legde hij den grondslag voor een wetenschappelijk onderzoek der in Silézië gevondene oudheden, waarna ook elders in Duitschland oudheidkundige vereenigingen ontstonden. Hij deelde voorts de uitkomsten zijner nasporingen mede in het: „Archiv für alte Geschichte, Geographie und Altherthümer (1821—1823, 3 stokken)”, en werd in 1821 buitengewoon hoogleeraar in de geschiedenis en aardrijkskunde te Halle en in 1823 secretaris van het Thöringsch-Saksisch genootschap tot opsporing van vaderlandsche oudheden.
In die betrekking legde hij zijne: „Tabula Germaniae, imprimis secundum Tacitum et Ptolemaeum (1823)”, alsmede zijne: „Deutsche Alterthümer (1824—1828, 4 dln)” ter perse. Als letterkundige maakte hij vooral naam door: „Hellas (1825—1827, 3 dln)”, zoodat hij in 1828 tot hoogleeraar te Dorpat benoemd werd. Nadat hij zich gedurende een jaar op Oud-Slavische en Russische talen had toegelegd, bepaalde hij zich bij de oud-Russische geschiedenis en stichtte te Dorpat, Riga en Reval geschied- en oudheidkundige genootschappen. Voorts schreef hij : „Anastasis der Waräger (1841)”, — „Necrolivonica (1842)”, — „Urgeschichte der Ostseeprovinzen (1846)”, — en „Chronicon Nortmannorum (1850)”. Zijne laatste levensjaren sleet hij in Duitschland, en overleed te Gohlis bij Leipzig den 23sten Augustus 1866.
