Geschillen van bestuur worden genoemd in art. 68 der Nederlandsche grondwet. Daar lezen wij: „De Koning beslist alle geschillen van bestuur, welke tusschen twee ot meer provinciën ontstaan, wanneer hij die niet in der minne kan doen bijleggen." Daarmede staat in verband art. 132, inhoudende, „dat de Provinciale Staten trachten alle geschillen tusschen gemeentebesturen in der minne te doen bijleggen, en dat zij die, zoo het een geschil van bestuur betreft, aan den Koning ter beslissing zullen voordragen”. Wij ontwaren hier eene opmerkelijke leemte in de Grondwet.
Immers terwijl de Koning zijne souvereine magt steeds uitoefent onder zekere beperkingen, die tot waarborg strekken, dat de Koninklijke beslissing tot bevordering zal strekken van het algemeen belang, zooals zelfs bij gratie en dispensatie door de verpligting om het advies in te winnen van den Hoogen Raad, zien wij hier alle beperking dier souvereine magt ontbreken. De Grondwet bepaalt geenerlei vorm voor het nemen dier beslissing. Intusschen zijn de meeste regtsgeleerden van oordeel, dat zij genomen moet worden na het ingewonnen advies van den Raad van State op verantwoordelijkheid van den minister, die het besluit teekent.
