Onder dezen naam vermelden wij:
Jan Henryk Dombrowski of Dabrowski, een Poolsch generaal, geboren den 29sten Augustus 1755 te Pierszowice in het woiwoodschap Krakau, werd te Kamenz opgevoed en trad, even als voorheen zijn vader, in Saksische dienst, doch snelde in 1792 naar Warschau bij de zamenkomst der Nationale Vergadering aldaar. Hij woonde den veldtogt bij tegen Rusland en werd in 1793 vice-brigadier onder generaal Byszewski. Gedurende den opstand onder Kosciusco (1794) bevorderde hij dien in Posen. Nadat Kosciusco gevangen genomen was, trok hij terug naar Warschau, doch moest zich vervolgens ook overgeven. Te vergeefs zocht men hem over te halen, om in Rusland of in Pruissen dienst te nemen; hij begaf zich naar Parijs en bragt in 1796 te Milaan een Poolsch legioen bijeen, hetwelk deel nam aan de bewegingen der Fransche armée in Italië, waarna hij in 1798 zijn intogt deed in Rome. Hij gaf voorts in den veldtogt van 1799—1800 schitterende bewijzen van dapperheid, totdat eene wond hem eenigen tijd tot werkeloosheid veroordeelde. Op last van Bonaparte organiseerde hij na den slag bij Marengo 2 Poolsche legioenen, en na den Vrede van Amiens trad hij als divisie-generaal in dienst der Cis-Alpijnsche republiek. Na den slag van Jena spoorde Napoleon hem aan, om zijne landgenooten tot een algemeenen opstand op te roepen.
Dit werkte krachtig, en zijn intogt in Warschau geleek op een triomftogt. Hij nam voorts deel aan de belegering van Dantzig, bevond zich na het gevecht bij Graudenz op den linkeroever van de Weichsel, en werd bij Dirschau en Friedland gewond. In 1809 streed hij tegen Oostenrijk en in 1812 droeg hij niet weinig bij tot bevordering van den overtogt over de Berezina. Ook in 1813 onderscheidde hij zich door zijne dapperheid, en in den volkerenslag bij Leipzig vocht hij onder den maarschalk Marmont. Na den val van Napoleon keerde hij naar Polen terug, waar Alexander hem tot generaal der cavalerie en tot senator-woiwode benoemde. In 1816 nam hij echter zijn ontslag, en overleed den 6den Juni; 1818, eene „Histoire des légions polonaises en Italië” achterlatende.
Ladislas Dombrowski, bekend door het aandeel, dat hij had in de Fransche socialistische beweging van 1871. Hij was de telg van eene aanzienlijke familie te Warschau, ontving aldaar eene goede opvoeding, trad in dienst bij het Russische leger, en klom op tot den rang van 1sten luitenant. Toen Garibaldi het plan vormde, om naar Napels te trekken, deserteerde Dombrowski derwaarts en zag zich geplaatst bij den staf van den opperbevelhebber. Ook bevorderde hij in 1863 den Poolschen opstand, doch nam bij het mislukken daarvan de vlugt naar Parijs. Hier voegde hij zich bij Mieroslawski, doch hield zich buiten den strijd der partijën. Bij het uitbarsten van den Fransch-Duitschen oorlog stelde hij zijn degen ter beschikking van Frankrijk, en op last van het ministérie Palikao volbragt hij de taak, om te Lyon een Poolsch legioen te organiséren. Dit gelukte, en hij maakte er kennis met Cluseret, die eene socialistische beweging zocht uit te lokken. Dombrowski, die na de capitulatie van Sédan naar Parijs was gesneld, zag zich weldra aldaar ingesloten, zoodat hij geen deel kon nemen aan de gevechten van zijn legioen.
Gedurende de belegering van Parijs werd hij zelfs als een Pruissisch spion in hechtenis genomen, maar door den invloed van Gambetta in vrijheid gesteld. Hij schaarde zich terstond aan de zijde der Socialistische Revolutie, die den 18den Maart 1871 uitbarstte, en Cluseret belastte hem met het opperbevel over de troepen op den regteroever der Seine. Den 10den April bezette hij Asnières en deed van daar gedurig uitvallen. Hij behield die positie tot aan den 20sten April en moest toen terugtrekken. Den 6den Mei zag hij zich belast met de verdediging der westzijde van Parijs.
Toen nu generaal Douay het bosch van Boulogne bezette, vatte hij post nabij het spoorwegstation van Passy. Den 9den Mei benoemde de Commune hem tot opperbevelhebber van het geheele leger, en hij bleef met groote hardnekkigheid den strijd volhouden tot aan den 22sten toen Douay, die door de poort van St. Cloud in de stad gedrongen was, hem deed aftrekken tot aan de barricaden van het boulevard d'Ornano. Daar werd hij den volgenden dag doodelijk gewond; men bragt hem naar het hospitaal Lariboisière, doch hij overleed na verloop van weinige uren.
