(Franz Hermann), een priester van de orde der Piaristen, werd geboren te Münchengrätz in Bohemen op den 20sten September 1788, voegde zich in 1808 te Leipnik in Moravië bij genoemde orde, werd leeraar aan het gymnasium te Nikolsburg, en studeerde te Kremsier eerst in de wijsbegeerte en daarna in de godgeleerdheid. Na het ontvangen der priesterwijding was hij werkzaam als leeraar aan de ridder-académie te Weenen, zag zich voorts benoemd tot professor in de wijsbegeerte, en werd in 1818 godsdienstleraar aan het instituut voor doofstommen te Weenen. Hij beijverde zich, om het onderwijs van doofstommen zooveel mogelijk op de gewone scholen in te voeren, en zijne „Verzinnlichte Denkund Sprachlehre mit Anwendung auf die Religionsund Sittenlehre und auf das Leben (1836)” vond in de Oude en Nieuwe Wereld grooten bijval.
In 1839 werd hij hoogleeraar in de theologie aan de Académie van Beeldende Kunsten, doch weldra moest hij wegens zijne zwakke gezondheid die betrekking nederleggen. Later stichtte hij te Nikolsburg eene Israëlietische school voor doofstommen, en overleed den 28sten Julij 1847.
