Branden geschiedt in de geneeskunde zoowel met gloejjend ijzer (cauterium actuale) als met onderscheidene middelen (cauteria potentialia), die geschikt zijn, om de levende weefsels te vernietigen. Ook gebruikt men de moxa (zie onder dezen naam). Het brandijzer is een zeer eenvoudig werktuig en bestaat uit eene stalen staaf, die met een houten handvat en aan het andere uiteinde met een stalen knop van verschillende gedaante voorzien is.
Die knop wordt in houtskool gloeijend gemaakt en even aan het vleesch gehouden, om eene oppervlakkige brandkorst te doen ontstaan, of er tegenaan gehouden, om het dieper gelegen weefsel aan te tasten. De korst stoot men er af, om alzoo eene etterende wonde te verkrijgen. Het brandijzer was reeds bekend aan Hippócrates en het wordt ook thans nog gebruikt, om bloedingen te stelpen, gezwellen te vernietigen, eene afleiding bij ontstekingen te bezorgen of vergiftige wonden — bijvoorbeeld die, welke door den beet van een dollen hond zijn veroorzaakt — uit te branden.
