Pseudo-dienstverlening is een bijzondere opsporingsbevoegdheid waarbij opsporingsambtenaren op legale wijze meespelen bij het plegen van een strafbaar feit.
Indien een persoon een strafbaar feit pleegt, kan hij ingevolge artikel 27 van het Wetboek van Strafvordering worden aangemerkt als verdachte. De officier van justitie kan echter van mening zijn dat hij onvoldoende informatie heeft verzameld om daadwerkelijk tot vervolging over te gaan. In een dergelijk geval kan de officier van justitie, onder bepaalde strikte voorwaarden, zijn bijzondere opsporingsbevoegdheden aanwenden. Een van die bevoegdheden is de pseudo-dienstverlening. Hierbij worden er opsporingsambtenaren ingezet die vervolgens bijvoorbeeld bepaalde (strafbare) goederen afneemt van de verdachte, of bepaalde (strafbare) diensten verleend aan de verdachte. Deze bevoegdheid staat omschreven in artikel 126i lid 1 van het Wetboek van Strafvordering. In artikel 126i lid 2 van het Wetboek van Strafvordering staat echter uitdrukkelijk omschreven dat de opsporingsambtenaren geen strafbare feiten mogen uitlokken. Indien de officier van justitie na het gebruik van zijn bijzondere opsporingsbevoegdheid van mening is dat hij voldoende informatie heeft verschaft, kan hij overgaan tot vervolging.
