Volgens de wet is sprake van een faillissement wanneer een persoon of een onderneming in een toestand verkeerd dat de persoon in kwestie zijn schulden niet meer kan betalen. Het kan hierbij gaan om een natuurlijk persoon of een rechtspersoon.
In het recht - en in het bijzonder in de Burgerlijke Wetboeken - wordt de term 'persoon' vaak gebruikt. De term 'persoon' duidt echter niet slechts op mensen van vlees en bloed. Het recht maakt namelijk een onderscheid tussen natuurlijke personen (mensen) en rechtspersonen (dit zijn ondernemingen). Dit onderscheid is ook van belang in het faillissementsrecht; zowel natuurlijke personen als rechtspersonen kunnen failliet gaan. In bepaalde gevallen kan het zijn dat mensen of ondernemingen de vorderingen van hun crediteuren niet meer kunnen voldoen. In een dergelijk geval kan een persoon zijn eigen faillissement aanvragen. Een andere mogelijkheid is dat de crediteuren het faillissement aanvragen. Een dergelijk verzoek wordt ingediend bij de rechtbank. De rechtbank beoordeelt vervolgens of de schuldenaar daadwerkelijk niet meer aan zijn betalingsverplichtingen kan voldoen. Mocht dit inderdaad het geval zijn, dan zal de rechter het faillissement uitspreken. De failliet kan hiertegen in hoger beroep. Nadat het faillissement is uitgesproken, wordt er een curator benoemd en wordt de boedel verdeeld onder de crediteuren.
