tuin

betekenis & definitie

tuin - Zelfstandignaamwoord
1. (landbouw) (tuinieren) een omheind stuk grond waar bloemen gekweekt of groenten geteeld worden
♢ Zijn al die bloemen voor je tuin bedoeld?
2. (verouderd) oorspronkelijk een tenen onheining rond een hof
♢ Een tuin is gemaekt van staken van wilgen hout in den grond gestoken, en met dunner takken van het zelve hout dicht doorvlochten.<ref>blz 74. Nederduitsche spraekkunst, ten dienste van in- en uitheemschen, uit verscheidene schryveren en aentekeningen, opgemaekt en uitgegeeven<br>Arnold Moonen<br>Uitgeverij: Pieter Meyer, 1751</ref>

tuin - Werkwoord
1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van tuinen
♢ Ik tuin
2. gebiedende wijs van tuinen
♢ tuin!
3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van tuinen
♢ tuin je?

Woordherkomst
[1] (erfwoord) afkomstig van:
Middelnederlands: tuun
:Oudernederlands: tūn
::Germaans *tunaz, tunan «omheining, omheinde ruimte»
:::Gallisch: dunon «heuvel(fort)»
::::Indo-Europees: *dheuh₂, dhuh₂ «afsluiten van een kring»

Verwante begrippen
gaard, gaarde, hof