gedaante - Zelfstandignaamwoord
1. een menselijk figuur
♢ Bovenop de heuvel verscheen een imposant gedaante''.
2. een uitwendige verschijning
♢ Zeus nam de gedaante van een zwaan aan.
Woordherkomst
Afgeleid van het Middelnederlandse bijvoeglijk naamwoord gedaen (eigenlijk het voltooid deelwoord van doen; "een zeker uiterlijk hebbend") met het achtervoegsel -te.
Naamwoord van handeling van doen met het omvoegsel ge- -te
Inloggen
Log hier in om direct te kunnen beginnen met schrijven.
Favorieten
Wil je dit begrip toevoegen aan je favorieten? Word dan snel vriend van Ensie en geniet van alle voordelen:
- Je eigen Ensie account
- Direct toegang tot alle zoekresultaten
- Volledige advertentievrije website
- Gratis boek cadeau als welkomstgeschenk
Bronnen
Bronnen: