Huid - doorgaans de buitenste afsluiting van een scheepsromp. De huid heeft als functies: het buitenhouden van het water, het opnemen van de waterdruk en het weerstand bieden tegen statische en dynamische belastingen; tevens is het een belangrijk langsverband.
De huid kan bestaan uit: dierenhuiden, zeildoek, vlechtwerk, boomschors, rubber, hout, ijzer, staal, aluminium, cement of kunststof. De huid kan op verschillende wijzen aan de spanten worden bevestigd : overnaads, in karveelbouw, in diagonaalbouw (→ Jachtbouw). Ze kan gespijkerd, gelijmd, gebout, gelast, geklonken of gegoten worden, naargelang de gebruikte grondstoffen. Bij sommige bouwwijzen (cement, kunststof ) wordt de huid gewapend door ijzer, of door glasvezels of -matten.
Bij stalen scheepsbouw verdeelt men de huid in de delen: kielgang, vlakkim-, zij beplating en berghoutsgang. De dikte van de huidplaten wordt bepaald door sterkte berekeningen en de voorschriften van de classificatiebureaus. De platen worden tegenwoordig door lassen met elkaar verbonden. De langsscheepse verbindingsnaden tussen de plaatgangen zijn de landen en de dwarsscheepse verbindingsnaden van de platen in een huidgang zijn de stuiken. Een enkele maal worden nog wel eens geklonken naden aangetroffen, meestal bij oudere schepen.
