De Zuid-Franse dichters, die vooral in de 12e en 13e eeuw de lyrische poëzie beoefenden, dragen in de geschiedenis der letterkunde den naam troubadours De eerste troubadours waren rondreizende berenleiders, goochelaars, clowns, zangers, toneelspelers of dichters, soms dat alles tegelijk. Later ontstond aan de meer beschaafde hoven der prinsen van Oranje, der graven van Toulouse en van Provence, der vorsten van Aquitanië in West-Frankrijk een letterkundige kring, waarin de karakteristieke poëzie der troubadours onder ridders en edellieden, ook onder vorstelijke personen, beoefenaars vond en tot een bijzondere ontwikkeling kwam.
Het voornaamste onderwerp van deze poëzie was ridderlijke liefde voor en hoofse verering van de ideale vrouw; maar zij behandelt soms ook een politiek gegeven, of de kruistochten en andere krijgsbedrijven. De poëzie der troubadours bereikte zulk een bloei (er zijn er 450 geweest!), dat het Provengaals, de taal, waarin zij dichtten, zich als de dichtertaal over geheel beschaafd Europa scheen te zullen verspreiden.
In de tweede helft der 13c eeuw begint echter door allerlei oorzaken reeds het verval, zodat de reeks der echte troubadours omstreeks dien tijd een einde neemt.Het woord troubadour (in Noord-Frankrijk: trouvère, in Italië; trovatore) betekent letterlijk vers-vinder en is voor ons misschien wel het allerbekendst door de aldus genoemde opera van Verdi met zijn gemakkelijk aansprekende melodieën.
