Bij alle volken van alle tijden vond men priesters; zij verrichtten de godsdienstige plechtigheden en brachten de offeranden. Ieder gezinshoofd was eerst priester in het huisgezin.
Toen bij de oude volken het volksleven zich in maatschappelijken zin begon af te tekenen, vormden de priesters een afzonderlijke stand of kaste, bekleed met een macht, welke vaak die der koningen evenaarde of soms zelfs overtrof. Uit deze machtstegenstelling werd menig conflict geboren, zoals de geschiedenis van Egypte, Babel, Israël en — als een nieuwer voorbeeld en in andere verhoudingen — ook de geschiedenis van den strijd tussen geestelijke en wereldlijke machthebbers in de Middeleeuwen leert.
Niemand werd en wordt ook in den modernen tijd tot priester aangesteld dan na een proeftijd en een langdurige voorbereiding en na door een reeks van symbolische plechtigheden, enz., tot dezen dienst te zijn gewijd.In onzen tegenwoordigen tijd bestaat het eigenlijk-gezegde priesterschap — voorzover de grote kerkgenootschappen betreft en dus ongerekend de kleinere secten en richtingen — nog alleen in de Rooms-Katholieke kerk. In deze kerk wordt de priesterwijding, als een sacrament, door den bisschop verricht.
In de Protestantse kerken worden de predikanten wel tot hun ambt ingezegend, maar deze inzegening wordt niet beschouwd als een sacrament.
