De Evangeliën verhalen, dat tijdens Christus’ omwandeling op aarde, in het gehucht Bethanië een gezin woonde, bestaande uit twee zusters en een broeder.
De zusters heetten Martha en Maria, de broeder Lazarus. Wanneer de Heiland op Zijn tochten Bethanië bezocht, placht Hij gaarne in dit gezin te vertoeven. Op zekeren dag werd Lazarus zeer ziek en de zusters, bevreesd voor zijn leven, zonden een boodschap aan den Meester. Deze begaf zich op weg naar Bethanië, doch vóór Zijn aankomst was Lazarus reeds gestorven. Het Evangelieverhaal beschrijft dan, hoe Lazarus door den Heiland uit den dood werd opgewekt en aan zijn zusters teruggegeven.
De naam Lazarus wordt ook vaak gebruikt met betrekking tot een of anderen ongelukkigen, van alles beroofden stakker. Deze betekenis is ontleend aan een gelijkenis van Christus, die de figuur van den met zweren bedekten verworpeling Lazarus, den armen man, voorstelt in tegenstelling tot den weelderigen, alle aardse voorrechten genietenden, rijken man.
Bij den naam Lazaret, leprozenhuis, d.i. een speciaal voor melaatsen ingericht ziekenhuis, moet men niet denken aan Lazarus uit bovengenoemde parabel, maar aan den Lazarus, die door Jezus uit den dood werd opgewekt. Daar men aanneemt, dat hij ook door de melaatsheid was aangetast, wordt hij wel eens patroon der kranken en melaatsen genoemd.
In de Middeleeuwen ontstond, tijdens de Kruistochten, een ridderorde, die den naam droeg van Orde der hospitaalridders van den Heiligen Lazarus. De leden dezer orde onderscheidden zich door grote dapperheid en door bekwaamheid in ziekenverpleging. Sinds omstreeks 1250 verbreidde zich deze orde over geheel Europa, vooral over Frankrijk, waar zij zich in 1604 met de orde van onze Lieve Vrouw van den berg van Karmel verenigde. Zij verdween met de Franse revolutie.
