is afgeleid van een Latijns woord, dat opzuiging of inzuiging betekent. De meeste lichamen hebben het vermogen, om tussen de ruimten hunner allerkleinste deeltjes, poriën of kanaaltjes genaamd, vloeistoffen op te zuigen.
Deze werking noemt men imbibitie. Verandert hierdoor het volume van het voorwerp niet, zoals bij aardewerk, dan spreekt men van capillaire imbibitie (zie ook: Haarvaten).In andere gevallen zwellen de lichamen door het vocht op, b.v. lijm, stijfsel, hout, enz.
Soms kunnen door het imbibitie-proces spanningen ontstaan. Wanneer het water, dat eerst door vruchten is opgenomen, later opdroogt, ontstaat hierdoor vaak in de vrucht een zo grote spanning, dat de vruchten openspringen. Wij denken b.v. aan peultjes. Bij sommige planten, wier zaden zich in zaaddoosjes of hauwtjes bevinden, springt door opheffing van de imbibitie, als de vrucht opdroogt, de doosvrucht plotseling met een knal open en hierdoor vliegen de zaadjes een eind weg en dringen zelfs in den grond, wat ook juist de bedoeling van de natuur is.
De spanningen der imbibitie zijn vaak zo groot, dat men ze voor hygrometers — zie aldaar — gebruiken kan. In sommige streken gebruikt men hiervoor de vruchtjes van de Erodium (Reigersbek), die zich bij vochtig weer strekken, doch zich bij droog weer kurketrekker-vormig oprollen.
