Ieder van jullie kent natuurlijk dit woord, dat zoveel betekenissen heeft, maar in al die betekenissen wil grens steeds zeggen: scheiding. Op de grens van licht en donker b.v.; op de grens van het geoorloofde, dus op de scheiding van wat toelaatbaar en niet toelaatbaar is.
De grens tussen twee landen is toch ook een scheiding, niet? Soms spreekt men van een land met natuurlijke grenzen. Een prachtige natuurlijke grens is b.v. de zee, maar ook een rivier, een gebied van aaneengesloten moerassen, een hoge bergketen kan men wel een natuurlijke grens noemen.
Lang niet altijd vallen natuurlijke en staatkundige grenzen samen. In de eerste plaats zijn er niet altijd natuurlijke grenzen te vinden, maar vaak stellen staten zoveel belang in een stukje land aan de overzijde van de natuurlijke grens, dat ze dat stukje niet aan den buurstaat willen afstaan.
Hoeveel ellende die grenzen al in de wereld gebracht hebben, ik behoef het jullie zeker niet te vertellen. Vele oorlogen zijn gevoerd, om de grenzen van een land uit te leggen.
Als je zo door ’t land wandelt in de grensgebieden, zie je slechts hier en daar de grens, n.l. door de grensstenen, stenen paaltjes, of door de douanehuisjes aan de wegen, die over de grens voeren.
Want als je de grens over wilt, moet je je pas (zie: Pas) laten zien en invoerrechten — een soort belasting — betalen voor sommige goederen, die je in wilt voeren. Ook als je per trein de grens passeert, word je op allerlei wijzen gecontroleerd (gevisiteerd).
In vredestijd is die visitatie niet zo streng, maar als er enige wrijving tussen twee nabuurstaten is, kan zij verre van aangenaam zijn. In oorlogstijden is de grens meestal gesloten, dat wil dus zeggen, dat niemand van het ene naar het andere land kan gaan zonder een nauwkeurig ingevulden en gecontroleerden pas.
