is een delfstof, bestaande uit zwavelzure kalk en water. Soms komt het gips voor in doorschijnenden vorm, die onder den naam „albast” voor beeldjes en vazen wordt gebruikt.
Op vele plaatsen op aarde wordt gips gevonden, soms in dikke lagen, soms aan de oppervlakte.De grondstof wordt gemalen, gedroogd en in ovens verhit. Wordt nu de temperatuur niet hoger dan van 120 tot 200° C. opgevoerd, dan krijgt men het z.g. „stucgips”, het bekende witte poeder, dat, met water aangemaakt, een pap vormt, die spoedig hard wordt en daarom bizonder geschikt is voor het maken van vormen of afgietsels en alle soorten stucadoorswerk.
Wordt het gips gebrand tot een temperatuur van 1000—12000 C., dan ontstaat mortelgips, dat, met water vermengd, slechts langzaam hard wordt, maar dan ook zeer hard wordt en tegen vochtige lucht bestand is.
Het gebruik van gips was reeds in de grijze Oudheid, o.a. bij de Egyptenaren, bekend; het werd bijv. bij het prepareren van mummies gebruikt.
