Al het land op aarde is verdeeld. We kunnen gerust zeggen, dat er in onze eeuw ongeveer geen plekje meer op aarde is, of het behoort aan den een of anderen staat.
Met de zee is dat echter nog niet het geval. Wel eisen alle staten, die aan een Oceaan of zee grenzen, voor zich de heerschappij op over een strook water langs de gehele kust, in den regel tot op drie mijl afstand uit de kust gemeten. Binnen deze strook mogen, in tijden van oorlog, zonder toestemming van het betreffende land geen schepen van vreemde nationaliteit varen en dus mogen er ook geen vreemde vissersschepen de visvangst uitoefenen. Vooral dit laatste gebeurt nog al eens en geeft vaak aanleiding tot grote moeilijkheden. Om het toezicht in die zogenaamde „territoriale wateren” uit te oefenen, dienen politieschepen.
De driemijlsgrens is daaruit ontstaan, dat men vroeger drie mijlen als de verste dracht van het geschut beschouwde en het is niet zo vreemd, dat iedere staat haar gezag erkend wenste te zien... zover als zij in staat was dat gezag kracht bij te zetten.
In den laatsten oorlog echter heeft die driemijlsgrens veel van haar betekenis verloren. Drie mijlen werd een verouderd begrip, daar het geschut vele en vele malen verder droeg.
De driemijls-zône heeft nochtans in den laatsten oorlog heel wat last gegeven. Vaak vluchtte een koopvaardijschip binnen deze grens, als het door een duikboot werd achtervolgd. Heel vaak stoorde de achtervolger zich niet aan deze grens en torpedeerde het vrachtschip toch, dikwijls ook wist de achtervolger niet eens, dat hij binnen de driemijlsgrens was.
Sommige staten, zoals Noorwegen en Zweden, maken aanspraak op een bredere strook zee langs de kust. Ja zelfs is ’t wel voorgekomen, dat een land de heerschappij over een bepaalde, of zelfs over alle zeeën opeiste. We behoeven hierbij slechts aan de oorzaak van de Engelse oorlogen in de 17de eeuw te denken en aan de beroeringen van den groten oorlog, waarin deze kwestie telkens ter sprake is gekomen, zonder dat een oplossing gevonden werd.
