betekent in het algemeen bekentenis of belijdenis van schuld, maar wordt in de kerkelijke taal gewoonlijk gebruikt in de betekenis van oorbiecht, d.w.z. die belijdenis van zonden, die o.a. de lidmaten van de Rooms-Katholieke kerk voor den priester moeten afleggen om de sacramentele kwijtschelding van zonden (absolutie) te ontvangen. Zij is een der zeven sacramenten.
De geestelijke, voor wien de biecht wordt afgelegd, heet biechtvader. Het biechtgeheim wordt verzekerd door den plicht van den biechtvader, om onvoorwaardelijk alles geheim te houden, wat hij door iemands biecht te weten komt.
Biedermeier is de naam van een komische figuur uit de letterkunde, die na 1820 in Duitsland spreekwoordelijk is geworden. Bieder betekent braaf en rechtschapen, en Meier is in Duitsland net zo’n overbekende naam als bij ons Jansen of Smit. De figuur van Biedermeier, de held van Eichrodt’s gedichten „Biedermeier-LiederIust” is het type van een braaf man, erg gezellig en gemoedelijk, een beetje sentimenteel en zeer tevreden over zichzelf.
Biedermeier werd juist hierom zo beroemd, omdat hij precies het juiste type was van de mensen uit zijn tijd en zo kwam het, dat langzamerhand die tijd van 1820—1845 in Duitsland de Biedermeiertijd werd genoemd. Het was geen tijd van grootheid, doch wel een tijd van knusse, burgerlijke gezelligheid en dit kwam in alles tot uiting: in de bouwkunst, die de grote lijnen uit den Empire-tijd in kleinere, burgerlijke vormen overbracht; in de schilderkunst, die mooie landschappen en interieurtjes gaf, alles een beetje zacht en sentimenteel, en ook in de mode. De mannen droegen in den Biedermeiertijd eigenaardige, hoge hoeden, een nauwsluitende jas en pantalon, de vrouwen z.g. luifelhoeden, onder de kin vastgebonden door een kleurig lint, japonnen met hoge taille en lange rokken. De kleding van de kleine meisjes was al heel grappig. Ze droegen onder haar korte rokjes uit heel lange nauwe broekspijpen, versierd met kanten strookjes.