Deze naam heeft voor ieder een bekenden klank, want de geweldige watermassa tussen Amerika in het Westen en Europa en Afrika in het Oosten heet immers de Atlantische Oceaan. Deze naam is afgeleid van het woord Atlantis, dat is nogal duidelijk, maar wat Atlantis is of was, dat weet feitelijk niemand.
De legende vertelt, dat het een groot land was tussen Afrika en Amerika, dus juist daar, waar zich nu de Oceaan uitstrekt. De Griekse wijsgeer Plato, die omstreeks 398 vóór Chr. Egypte bezocht, vertelt, dat de priesters te Saïs hem spraken over een geweldig rijk, dat duizenden jaren geleden bestond en waarmee de oudste bevolking van Egypte in oorlog was. Het heette Atlantis en lag ver in het Westen buiten de „Zuilen van Herkules”, zoals de straat van Gibraltar in vroeger eeuwen genoemd werd, maar het was door een ontzettende ramp getroffen en in zee verzonken.
Volgens Plato waren de bewoners van Atlantis een hoog beschaafd volk, dat zijn beschaving ook over de omliggende landen uitbreidde, want zij waren zeevaarders, die overal koloniën stichtten, o.a. in Europa, in Zuid- en Oost-Afrika, in Arabië en Indië. De hoofdstad van het rijk lag op een zuiver cirkelvormigen berg. Op den hoogsten top, dus in het midden der stad, lag de koningsburcht, een geweldig bouwwerk van wit marmer, nog veel prachtiger dan het paleis van Nebukadnezar (zie Babel).
Gedurende langen tijd — men spreekt van meer dan 8000 jaren — leefde het volk der Atlantiden onder de regering van wijze koningen, gelukkig en tevreden. Maar tenslotte werden zij, tengevolge van hun groten rijkdom, lui en hoogmoedig. Zij leidden een weelderig, zedeloos leven, schaften den godsdienst af en bedreven de afschuwelijkste misdaden, evenals de bewoners van de steden Sodom en Gomorra, waarvan de Bijbel vertelt.
Maar ook voor Atlantis brak de dag van het oordeel aan. Tegen den laatsten vorst, die zijn volk nog wilde redden, brak een opstand uit: hij werd vermoord en zijn heersersstaf gebroken. Maar in denzelfden nacht kwam uit de oneindige wereldruimte een hemellichaam opdagen. Het was Luna, de maan, die vóór dien tijd nog niét de wachteres der aarde was. Met een geweldigen schok botste zij tegen de aarde aan, juist daar, waar Atlantis lag. De aardkorst barstte, het hele land verzonk in de diepte en de golven van den oceaan spoelden over de uitgestrekte vlakte, waar eens het machtigste rijk der aarde lag.
De ramp strekte zich ook uit over de koloniën in Zuid- en Noord-Afrika. De laatste werden onder ontzaggelijke zandmassa’s bedolven (de Sahara), terwijl de Zuid-Afrikaanse nederzettingen door de pest geteisterd werden en uitstierven. Slechts een kleine groep Atlantiden ontsnapte aan de besmetting door haastig naar het Noorden te vluchten. Van deze landverhuizers wordt verteld, dat zij in Egypte de oude bevolking onderwierpen en een nieuw koninkrijk stichtten, zodat de Atlantische beschaving in het rijk der Pharao’s tot nieuwen bloei kwam. Dit zou omstreeks 6000 vóór Chr. zijn gebeurd.
Men zegt wel eens, dat in elke legende een kern van waarheid zit. Wat is nu de historische waarheid, waarop het fantastische verhaal over Atlantis is gebouwd?
Na de ontdekking van Amerika meenden sommige geleerden, dat in de oudste tijden Phoenicische of Carthaagse handelsschepen door Oosterstormen uit den koers gedreven, reeds de kust van Amerika moeten hebben bereikt en dat die later in hun vaderland veel wisten te vertellen van die vreemde, Westelijke landen, welke zij gezien hadden. Hierdoor zou dan het verhaal van het machtige wereldrijk Atlantis zijn ontstaan.
Eén ding is echter wel heel eigenaardig in dit alles. De legende vertelt alweer, dat het rijkswapen van Atlantis de swastika was, hetzelfde teken, dat op het ogenblik onder den naam van hakenkruis in Duitsland als symbool wordt gebruikt. En nu heeft men bij opgravingen op alle plaatsen, waar de Atlantiden koloniën moeten hebben gehad, voorwerpen gevonden, waarop ditzelfde teken voorkomt.
