(< Gr. = nemen; lett iets, dat men aanneemt). In de Griekse wiskunde schijnen oorspronkelijk in den loop van een bewijs beweringen, die bewijs vereisten, zonder bewijs te zijn aangenomen met de bedoeling ze later aan te tonen ; dergelijke beweringen heetten lemmata.
De latere aanvulling van dergelijke lacunes leidde tot de samenstelling van verzamelingen van lemmata. Daardoor kreeg lemma de betekenis van (eventueel ook van te voren te bewijzen) hulpstelling.
