Inez van Eijk (1978: 86) kent het verwensingsversje:
Watje zegt, ben je zelf,// met je kop onder lijn elf,// met je kop onder lijn tien,// heb ik je nooit meer gezien.
In mijn enquêtemateriaal wordt dit vers opgegeven voor Amsterdam. In Doetinchem kent men als regel (3) en (4) met je kop tegen de muur, ben je morgen lekker zuur. Leiden varieert als volgt:
Watje zegt ben je zelf,// met je kop onder lijn elf,// met je been onder lijn tien,// ik heb het zelfgezien.
Ik beschouw dit vers als een antwoordverwensing en neem in de regels (2) en (3) een ellips aan: (val, loop) met je kop onder lijn elf. en (val, loop) met je kop onder lijn tien! Deze verwensingen hebben nog slechts emotionele waarde en drukken woede, afkeer, minachting enz. uit. Men zou ze weer kunnen geven met ‘rot op, val dood’. De Leidse variant leent zich minder voor een verklaring als antwoordverwensing. Dat komt omdat regel (4) iedere interpretatie verhindert, vandaar dat ik vooralsnog aanneem dat die regel corrupt is.
zie helft, koffiemelk, lepel, melk, tiet, touw en verf.
