naam van een tiental pausen:
S. I, heilige, 254—257, stierf als martelaar tijdens de vervolging van keizer Valerius.
S. II, gekozen 19 Maart 752, overleed reeds vier dagen na zijn verkiezing en wordt daarom door sommigen niet meegeteld in de lijst der pausen.
S. III, 752—57, zalfde Peppijn den Kleinen in het klooster St.Denis tot koning, verzocht zijn hulp tegen Aistulf, den koning der Langobarden (754), en kreeg van hem het veroverde exarchaat ten geschenke.
S. IV, 768—771, een Siciliaan, door de Langobarden in het nauw gebracht, zocht bescherming bij de fränkische koningen Karel den Grooten en Karloman.
S. V, 816—817, een voornaam Romein, kroonde in Oct. 816 Lodewijk den Vromen te Reims tot keizer.
S. VI, 885—891, een Romein, had zonder de bekrachtiging van keizer Karel den Dikken de wijding ontvangen, doch wist zich te handhaven, ook toen Karel hem deswege wilde afzetten. In den strijd der hertogen Guido van Spoleto en Berengarius I van Friaul om de italiaansche kroon begunstigde en kroonde hij Guido.
S. VII, 896—897, liet het lijk van zijn voorganger Formosus opgraven en in den Tiber werpen, doch werd vervolgens door zijn tegenstanders gevangen genomen en in de gevangenis geworgd.
S. VIII, 929—931, een Romein, stond onder de vrouwenregering van Theodora en Marozia.
S. IX, 939—942, een bloedverwant van keizer Otto I, was zonder beteekenis.
S. X, 1057—58, te voren Frederik, een broeder van hertog Gotfried van Lotharingen, was bisschop van Luik, vervolgens monnik in MonteCassino en kardinaal, stond geheel onder den invloed van Hildebrand (den lateren Gregorius VII) en liet de Romeinen zweren, dat zij de pauskeuze, ingeval hij stierf tijdens Hildebrands verblijf in Duitschland, tot diens terugkeer zouden uitstellen. Onder zijn regeering valt de groote scheuring der grieksche kerk van de roomsche.
