zwitsersch geschiedschrijver, geb. 17 Jan. 1790 te Bern, werd 1816 professor in de fransche letterkunde aan de academie te Lausanne, 1828 lid en na de liberale beweging van 1830 herhaaldelijk president van den grooten raad en afgevaardigde voor Waadt 1832—38. Door de overwinning der radicalen 1845 in zijn godsdienstige principes gekrenkt, aanvaardde hij 1846 een door koning Frederik Wilhelm IV van Pruisen ingesteld professoraat der romaansche talen en letterkunde aan de hoogeschool te Bonn, waar hij 13 Jan. 1865 overleed.
In de gemeenschappelijk met Vulliemin ondernomen vertaling der Zwitsersche geschiedenis van J. v. Müller (18 dln., Parijs en Genève 1837—51), die hem een voorname plaats onder de zwitsersche geschiedschrijvers verzekert, bewerkte hij de afdeelingen van Müller en Glutz in 9 dln. en zette het werk zelfstandig voort van 1712 —1815 in 5 dln. (duitsch, Zürich 1847—53, dl. 11—15 van het geheele werk).
