Elipandus, aartsbisschop van Toledo, en Felix, bisschop van Urgel, verkondigden tegen het einde der 8ste eeuw het leerstuk, dat Christus in aard en wezen inderdaad Gods Zoon was, maar dat hij, wat zijn menschelijke natuur betreft, beschouwd moet worden als geadopteerd, door God als eigen kind verklaard, als zoodanig de eerste van een geheele reeks, welke door heilig leven desgelijks kunnen worden geadopteerd, hoewel in minderen graad (Rom. 8: 29). Dit gaf aanleiding tot het bijeenroepen van twee synodes, de eene in 792 te Regensburg, de ander in 794 te Frankfort, waaraan Karel de Groote in persoon deelnam, en waarop deze leer als ketterij werd verworpen, terwijl het dogma, dat Christus Zijne menschelijke natuur heeft vereenigd met Zijn Goddelijken Persoon, werd gehandhaafd; Felix herriep zijne stellingen andermaal op de synode van Aken in 798.
Elipandus bleef ze verdedigen, in lateren tijd hierin gevolgd in de 12de eeuw door Folmar, en den protestantschen leeraar Calixtus.
