Een WhatsApp-verslaving is de dwangmatige behoefte om op de smartphone te kijken of er nieuwe berichtjes zijn. Iemand die verslaafd is aan WhatsApp wil continu bereikbaar zijn op het sociale medium.
Het continu bereikbaar willen zijn betekent dat WhatsApp checken vaak het eerste én het laatste is dat iemand doet op een dag. Sommige WhatsApp-verslaafden zijn zelfs tot diep in de nacht bezig met appen. Net zoals bij een telefoonverslaving in het algemeen, kunnen mensen die WhatsApp-verslaafd zijn de ervaring hebben dat ze hun telefoon voelen of horen trillen terwijl dit niet het geval is, het zogenaamde ‘cellphone vibration syndrome’.
Een gerelateerde term aan WhatsApp-verslaving is ook wel ‘socialbesitas’, het altijd en overal bereikbaar willen zijn op social media. Het komt met name voor onder jongeren, die het grootste deel van de gebruikers vertegenwoordigen. WhatsApp is een van de meest gebruikte apps: jongeren sturen gemiddeld 68 WhatsApp berichten per dag. Ook ontvangen ze zelf gemiddeld 154 berichten, in extreme gevallen zelfs meer dan 500 berichten op een dag.
De reden om zo vaak WhatsApp te openen is dat het een gevoel van beloning geeft. Uit onderzoek blijkt dat jongeren een kick krijgen van het checken van berichtjes, omdat het een deel van de hersenen activeert dat gevoelig is voor kortetermijnbeloning. Op de lange termijn echter zet het ze onder druk omdat ze bang zijn iets te missen. Het elke keer bijhouden en bijlezen van berichtjes leidt tot vermoeidheid en slechtere concentratie. Hierdoor gaan
school- en studieprestaties erop achteruit.
Jongeren met een laag zelfbeeld zijn over het algemeen gevoeliger voor het ontwikkelen van een WhatsApp-verslaving, vanwege het belonende gevoel dat berichtjes hen geven.
