VOLMAAKT - bn. bw. (-er, -st), juist zooals behoort, alle wezenlijke bestanddeelen en eigenschappen in behoorlijke mate bevattende, waaraan niets ontbreekt, voortreffelijk, uitstekend: God alleen is volmaakt; dat is een volmaakt schilder; in de wereld is niets volmaakt, is niets zonder gebreken ; een volmaakt geluk genieten; volmaakte liefde vindt men zelden; (R.-K.) een volmaakt berouw, leedwezen over zijn zonden alleen uit liefde tot God ;
— (taalk.) volmaakt verleden tijd;
— geheel; ik ben volmaakt gezond, volmaakt wel;-
—(muz.) volmaakt akkoord, zuivere prime (grondtoon), groote terts en zuivere quint: volmaakte consonanten, de octaven, quinten, quarten.
VOLMAAKTHEID, v. (...heden), naar de volmaaktheid streven.
