Stut - m. (-ten), steun, steunsel;
— (zeew.) hout, balk, stijl die een voorwerp stut of schoort;
— (bouwk.) stut tegen, onder een muur, om te schoren, schragen;
— wat iem. ondersteunt: hij is de stut en steun zijns ouden vaders. STUTJE, o. (-s), steuntje, kleine stut; stutjes (stukjes) draaien, spijbelen, heimelijk de school verzuimen.
