Parmantig bn. bw. (-er, -st), zwierig, schoon uitgedost; (bij uitbr.) statig, deftig; durvend, moedig : parmantig ging het kleine kereltje er op af. PARMANTIGHEID, v. zwier, trots; statigheid; moed;
— iem. die parmantig is : ’t is zoo’n parmantigheidje.
