Nalatig bn. bw. (-er, -st), te kort schietende in, niet doende: nalatig zijn in het betalen van huishuur; nalatig zijn in het vervullen zijner plichten;
— onachtzaam, verzuimachtig, vergeetachtig: hij is zeer nalatig in zijne zaken. NALATIGHEID, v. onachtzaamheid, verzuim, achteloosheid.
