GIERIG, bn. bw. (-er, -st), begeerig, gretig, verlangend (vooral in samenst.): met gierige oogen; eergierig, leergierig, wraakgierig;
— overdreven begeerig naar geld en goed, inhalig, vrekkig iedereen heeft zijn gebrek, de een is te gierig, de ander te mild; hij is zoo gierig als het graf, als de duivel, zoo gierig dat hij stinkt enz. in hooge mate gierig;
— bw. op eene gierige wijze.
