GEHEIMZINNIG, bn. bw. (-er, -st), (van woorden, gezegden, spreuken enz.) een geheimen zin, eene verborgen beteekenis hebbende, raadselachtig, duister: uwe woorden zijn zoo geheimzinnig; hei geheimzinnige boek (de Openbaring); een geheimzinnig verband tusschen lichaam en ziel; de onderscheiden figuren aandachtig beschouwende, verklaarde hij er de geheimzinnige beteekenis van aan de vergadering;
— het geheimzinnige, het vreemde, het onverklaarbare van iets;
— eene geheime beteekenis of bedoeling hebbende de meesten zaten in geheimzinnig gefluister te zamen; het geheimzinnig gedrag des edelmans; hij sprak op geheimzinnigen toon;
— het geheimzinnige (van iets), het raadselachtige, onverklaarbare (er van);
— raadselachtig, duister, vreemd: een geheimzinnige klank; een geheimzinnige schrik doet mij beven; des nachts, wanneer alles met een geheimzinnig en bovennatuurlijk leven wordt doordrongen;
— (van plaatselijke uitgebreidheden) den indruk makende, dat zij iets verborgens bevatten, of wel, tot een verborgen, duister verblijf dienen er lag over dit geheimzinnig verblijf een toon van verval;
— (fig.) een schaduwrijk prieel, waar des avonds geheimzinnige duisternis heerschte;
— op geheimzinnige wijze, in ’t geheim, in stilte;
— (van personen) voor anderen blijkbaar geheimhoudend wie men is, inz. van een vreemdeling gezegd, aangaande wiens persoon men in het onzekere verkeert: een geheimzinnige vreemdeling; allengs naderde de geheimzinnige verschijning;
— zich niet of niet duidelijk uitlatende, gesloten, achterhoudend hij is geheimzinnig als een commies van staat; gij zijt zoo geheimzinnig;
— den geheimzinnige spelen, zich geheimzinnig voordoen, blijven zwijgen;
— bw. (van wijze) op geheimzinnige wijze, op eene wijze die getuigt, dat de persoon bij zijne woorden of daden eene geheime bedoeling heeft.
