GEGROND, bn. (-er -st, meer meest -), (van gedaohten, meeningen, oordeelvellingen, onderstellingen, vermoedens, bedenkingen enz.) op goede gronden of redenen steunende;
— (van gemoedsaandoeningen, werkingen van het gevoel, gezindheden en soortgelijke begrippen) door wettige redenen gerechtvaardigd;
— (van eene aanklacht, beschuldiging, verwijt, eisch, aanspraak enz.) op feiten of rechten steunende, geldig, waar, billijk;
— deugdelijk, bondig, juist: allen erkenden, dat de redenen gegrond waren; hoogst gegrond schijnt mij uw reden;
— (van mededeelingen, tijdingen, geruchten enz.) op waarheid berustende, waarheid behelzende, juist: deze tijding kan valsch, maar ook gegrond en waar zijn; (van onstoffelijke begrippen) eene overtuiging gegrond op een nauwkeurig onderzoek, daarop steunende;
— zwakheden die gegrond zijn in goedhartigheid, daarvan het gevolg of het uitvloeisel zijn.
