DUBBELZINNIG, bn. bw. (-er, -st), voor twee uitleggingen vatbaar de godsspraken waren meest zeer dubbelzinnig;
— een dubbelzinnig gedrag, eene dubbelzinnige houding, waarvan men niet weet wat men er aan heeft;
— dubbelzinnig spreken, met gewaagde woordspelingen;
— dubbelzinnige taal, onkiesch, oneerbaar. DUBBELZINNIGHEID, v. (.. .heden), vatbaarheid om op twee wijzen te worden verklaard of verstaan; woordspeling, equivoque.
