AFGETROKKEN, bn. en bw. (-er, -st), (van begrippen en redeneeringen) niet door aanschouwing verkregen, maar door redeneering afgeleid;
— de afgetrokken, of abstracte wetenschappen, waarbij niet aanschouwing ten grondslag ligt, doch abstracte begrippen, bv. de wiskunde;
— afgetrokken denkbeelden, algemeene denkbeelden, begrippen; (ook wel) niet alledaagsche, diepzinnige;
— het afgetrokkene (abstracte) en het samenvattende (concrete): hoogte (van een huis bv.) is een afgetrokken begrip, maar eene hoogte (b. v. eene aardhoogte) is eene samenvattende voorstelling;
— in het afgetrokkene {in abstracto), de zaak op zich zelve beschouwd, afgescheiden van alles waarmede zij in betrekking staat;
— (van pers.) verzonken in een bepaalden kring van gedachten waardoor men de buitenwereld vergeet: de afgetrokken professor;
— in zich zelven gekeerd en aan niets denkende: vader is na moeders dood zoo afgetrokken, zoo eenzelvig;
— op de wijze eener afgetrokken redeneering of bespiegeling: hij redeneerde zoo afgetrokken dat ik hem niet volgen kon. AFGETROKKENHEID, v.
