I. zn. m., misnoegdheid, gegriefd-, lichte bitterheid, bedwongen spijt: die weigering vervulde hem met wrevel; hij sprak met bittere wrevel; uit wrevel iets doen —
II. bn. bw. (-er, -st),
1. wrevelig ;
2. (ongewoon, litt. t.) misdadig: ten pleit om wettig erf, te wrevel haar ontzeid (Staring).
