Orion is de zoon van Poseidon en Euryale. Deze mooie en reusachtige jager geraakte in conflict met Oinopion, koning van Chios, omdat die zijn huwelijk met ’s konings dochter Merope traineerde, dat hem in het vooruitzicht was gesteld voor zijn jacht op schadelijke dieren. De jager verkrachtte Merope, en Oinopion op zijn beurt beroofde Orion in diens slaap van het licht van zijn ogen. Naar Apollodoros meedeelt begaf Orion zich op advies van een orakel naar het oos-ten. Gegidst door Kedalion, een op zijn schouders gezeten jonggezel uit de smidse van Hephaistos, schreed hij over land en over zee. In het oosten kreeg hij door de genezende werking van de stralen van de zonnegod Helios zijn gezichtsvermogen terug.
Hij kwam aan zijn einde door de pijlen van Artemis en veranderde in een sterrenbeeld. Home-ros geeft in de Odyssee aan dat de goden de godin van de dageraad, Eos, een liefdesverhouding met de mooie jager misgunden. Daarentegen oppert Apollodoros dat Orion zich had vergrepen aan een meisje uit het gevolg van Artemis.
Het verhaal van Orion vindt noch in de oudheid noch in de nieuwe tijd veel weerklank. Tot de spaarzame schilderingen behoren werken uit de kring van Giulio Romano ca. 1545 (Orion gedood door de pijlen van Artemis), Poussin 1658 (landschap met de blinde Orion) en Loth tweede helft 17e eeuw (de dood van Orion, Rijksmuseum Amsterdam). Marcks vereeuwigde Orion in een bronzen sculptuur 1948. In het theater is Orion onderwerp geweest van opera’s van o.a. Cavalli/Melosio 1653 en J.C. Bach/Bottarelli 1763; in de dichtkunst van werken van Horne 1843, Long-fellow 1845 en Char 1975.
