vroeger en ook nu nog dialectisch : brake liggen, gedurende een tijd niet bezaaid worden, om als ’t ware weer op kracht te komen voor een nieuwe bebouwing, om uitputting te voorkomen. Waarschijnlijk is deze uitdrukking ontstaan uit te brake liggen, waarvan een enkel oud voorbeeld voorkomt, b.v. bij De Bruyn, Reizen I, 70 b: „Aldus leggen deze Eilanden, zo vruchtbaar als bekoorlijk, bijna gantsch en al te braak”, en waarin braak het abstract is van breken in den zin van omwerken van den grond vóór ’t zaaien, verg. [te] pal staan.
Mogelijk is ’t ook, dat deze uitdrukking in eens naar analogie gevormd is van uitdrukkingen, waarin de t is verdwenen uit phonetische oorzaak.
