Een onder voorwaarden wettelijk verplicht gestelde vergoeding van de werkgever aan de werknemer bij het einde van het dienstverband. De hoogte van de vergoeding wordt bepaald op basis van het maandsalaris en het aantal dienstjaren van de werknemer.
Vanaf 1 juli 2015 hebben alle werknemers recht op een transitievergoeding als de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werkgever wordt beëindigd of niet wordt voortgezet/verlengd.
De hoogte van deze vergoeding hangt af van de duur van het dienstverband. De hoofdregel is: ⅓ maandsalaris per dienstjaar. De vergoeding bedraagt maximaal EUR 83.000,- bruto (in 2020) en maximaal een jaarsalaris voor werknemers die meer verdienen dan € 83.000,- per jaar. De transitievergoeding is lager dan de uitkomst van de -voor juli '15 geldende- neutrale kantonrechtersformule.
Onder strenge (cumulatieve) voorwaarden mogen bepaalde scholingskosten van de transitievergoeding worden afgehaald. De werkgever hoeft geen (of een lagere) transitievergoeding te betalen als de werknemer zelf weggaat of als het ontslag het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer.
Indien de werkgever een combinatie van ontslaggronden nodig heeft, dan kan de rechter de werknemer, in aanvulling op de transitievergoeding, nog een zogenoemde cumulatievergoeding toekennen met een maximum van 0,5 x de transitievergoeding.
In uitzonderlijke gevallen kan de rechter aan de werknemer (naast de transitievergoeding en eventuele cumulatievergoeding) nog een billijke vergoeding toekennen, maar alleen als sprake is van ernstig verwijtbaar gedrag van de werkgever.
