Een door de rechter opgelegde (aanvullende) vergoeding van de werkgever aan de werknemer in geval de betreffende werkgever ernstig verwijtbaar heeft gehandeld (of nagelaten) tegenover de werknemer. De hoogte van de vergoeding wordt bepaald door de rechter.
Alleen indien er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever kan de werknemer aanspraak maken op een billijke vergoeding. 'Gewoon' verwijtbaar handelen van de werkgever is niet voldoende. Het gaat daarbij om uitzonderlijke gevallen.
Enkele voorbeelden van ernstig verwijtbaar gedrag zijn: een onterecht gegeven ontslag op staande voet, laakbaar gedrag van werkgever waardoor een verstoorde arbeidsrelatie ontstaat, of als werkgever discrimineert of de situatie waarin werkgever een valse grond voor ontslag aanvoert met als doel een onwerkbare situatie te creëren.
De hoogte van de billijke vergoeding en de manier waarop deze vergoeding moet worden berekend, is niet duidelijk in de wet vastgelegd. Gelukkig heeft de Hoge Raad in 2017 hierover meer duidelijkheid verschaft. Het doel van de billijke vergoeding en de relevante omstandigheden bij de berekening daarvan komen samengevat op het volgende neer:
- de hoogte van de billijke vergoeding dient in verhouding te staan tot het ernstig verwijtbare gedrag;
- de rechter dient daarbij rekening te houden met alle omstandigheden van het geval, waaronder de gevolgen van het ontslag voor werknemer;
- bij het beoordelen van deze gevolgen dient de rechter rekening te houden met de (verwachte verdere) duur van het dienstverband, of de werknemer inmiddels een nieuwe baan heeft en met de eventueel al betaalde transitievergoeding;
- de billijke vergoeding dient (ondanks lagere rechtspraak) geen specifiek punitief (bestraffend) karakter te hebben.
De billijke vergoeding kan erg hoog uitvallen. Pas dus op!
