De Wet van de Bestuurlijke Drukte is een door prof. dr. ir. Ton de Leeuw ontwikkelde theorie die stelt dat het effect van bestuurlijke inspanningen afneemt naarmate die inspanningen toenemen.
Bestuurders streven naar een maximale beheersbaarheid van een situatie. Het is echter een illusie dat situaties voor 100% beheerst kunnen worden. Toch zullen bestuurders zich blijven inspannen om de door hen beoogde doelen te bereiken. Het probleem is dat het effect van de maatregelen op een gegeven moment, (ver) onder die 100%, een maximum bereikt. Iedere extra inspanning die volgt zal ertoe leiden dat het effect afneemt. Veel bestuurders zijn zich hier echter niet van bewust, en zullen in een poging om hun doelen te bereiken op dat punt juist méér maatregelen nemen.
Dat werkt averechts. Wat volgt is namelijk een situatie waarin sprake is van bestuurlijke drukte. Er worden dan vaak meer beleidsstukken geschreven, er wordt meer vergaderd en uiteindelijk roept iedereen dat hij het druk heeft. De effectiviteit van de organisatie daalt, omdat men met iedere inspanning verder van de doelen verwijderd is. Om dit te voorkomen is het voor bestuurders zaak om te zorgen dat het effect van de maatregelen maximaal is en de bestuurlijke drukte wordt beperkt. Bestuurders zullen zich op een gegeven moment dus tevreden moeten stellen met de behaalde resultaten en accepteren dat de 100% niet gehaald kan worden.
